بررسی و سنجش حس امنیت در مناطق مختلف شهری(نمونه موردی: مناطق ۲ و ۱۱ تهران)

از آنجا که فضاهای شهری امروزی مولفه ای برای وقوع نابهنجاری های شهری و در نتیجه عدم وقوع امنیت در شهر می باشد، بنابر این بررسی جنبه های کیفی و کمی امنیت چه از لحاظ کالبدی و چه از لحاظ اجتماعی در فضاهای شهری امری ضروری است. همچنین بررسی شرایط امنیت زنان و دختران در فضاهای شهری، بخصوص در هنگام شب، دارای اهمیت است. فرضیۀ اول پژوهش حاضر بر این مبنا است که حس امنیت برای ساکنین محلات مختلف شهری متفاوت میباشد. فرض دوم وجود تفاوت حس امنیت را در شب و روز، برای دو گروه مختلف زنان و مردان در نظر دارد. برای ارزیابی فرضیات فوق، از روش کمی استفاده شده است، و از طریق پرسشنامه از مردم نظرخواهی شده است. به این منظور دو منطقه شهری در شمال و مرکز تهران انتخاب شده است و اطلاعات گردآوری شده با استفاده از تحلیل های آماری مورد بررسی قرار گرفته اند.یافته های پژوهش، حاکی از آن است که تفاوت معناداری میان میزان حس امنیت در دو محله مورد بررسی وجود ندارد. همچنین فرض تفاوت امنیت در شب و روز، برای مردان و زنان مناطق شمالی شهر پذیرفته شده است. ولی، در مورد مناطق مرکزی این فرضیه رد می شود. به این معنی که حس امنیت در مناطق شمالی شهر در هنگام شب و روز متفاوت است و این تفاوت در میزان کاهش حس امنیت شب هنگام در میان زنان و مردان محسوس است ولی در مورد مناطق مرکزی تفاوتی در میزان حس امنیت زنان و مردان مشاهده نمی گردد و شب هنگام، امنیت برای خروج از منزل برای آنان به یک میزان کاهش می یابد. یافته دیگر نشان می دهد که مردم در انتخاب فضاهای ناامن در کل شهر تفاهم نسبی دارند. اکثریت آنها محله های پایین شهر، حاشیه ساختمان های نیمه کاره و کوچه های خلوت و تاریک را، فضاهایی با امنیت کم ارزیابی می کنند. این حس عدم امنیت، در خیابان های شلوغ و مملو از جمعیت کاهش می یابد . مردم حضور موثر پلیس و نیروی انتظامی، ارتقاء سطح فرهنگی و وجود شرایط مناسب فضا را مهمترین عامل در ایجاد حس امنیت می دانند.